 |
| Le dictateur et les populistes |
Cher Bart de Wever,
Aan Bart de Wever (in het Vlaams hieronder),
Mais à l’attention aussi de nos élus, des
hommes et des femmes détenteurs et trices des pouvoirs.
Permettez-moi.
Je devais avoir 7 ou 8 ans lorsque j’ai
été profondément marqué par le film « Le Dictateur », où le
personnage de Charlie Chaplin utilisait le pouvoir dont il avait hérité pour
faire volte face et transmettre un message humaniste bouleversant. Depuis lors,
je me suis toujours interrogé sur ce qui guidait les hommes de pouvoir.
Et votre cas m’intéresse particulièrement.
Je tente de vous « lire » au travers de la presse et des médias
depuis votre apparition en politique. J’ai hélas compris que vous étiez de ceux
qui avaient choisi d’utiliser leur intelligence brillante au service de
l’ambition ultime d’entrer en lettres grasses dans les livres d’histoires. Quel
meilleur moyen pour ce faire que d’être le père fondateur d’un état indépendant
flamand. Votre grande connaissance de l’histoire, en vos qualités d’historien,
vous a permis de comprendre que l’on ne retient durablement que les monstres,
les mentors et les génies. Il ne fut donc pas difficile pour vous de décoder
tous les ressorts nécessaires, compte tenu du contexte de la Belgique, pour
construire patiemment une stratégie, vous mettre à la bonne place, saisir les
ressorts populistes, pour tenir un discours où vous connaissez pertinemment les
moindres cibles de vos flèches, de même que leurs conséquences, et enfin les
limites à ne pas (encore) franchir.
Votre ligne directrice est remarquable, malgré parfois des petites
erreurs d’aiguillages ou des barrages plus résistants que vous ne l’imaginiez.
A ce titre, votre stratégie depuis votre
sortie du gouvernement en 2018 est tout simplement parfaite. Le « laisser
pourrir ». Bravo, remarquable. On peut dire que vous avancez, vous êtes
d’ailleurs déjà depuis longtemps dans les dictionnaires et votre occurrence
inonde internet.
Maintenant, je voudrais juste vous partager
ma réflexion : je crains que cela ne suffise pas pour rester dans
l’histoire universelle d’ici 100 ans. Ce ne seront que deux ou trois lignes
par-ci, par là. Or je vous sais ambitieux. Cela ne peut vous satisfaire. Mais
vous aurez toujours un handicap : celui d’être né en Belgique et y rester
en politique, à moins que vous n’ayez des idées impérialistes. Votre ami
Charles Michel, quant à lui, a choisi une autre voie, même s’il n’est pas sûr
que sa carrière européenne fasse elle-aussi date dans l’histoire de l’humanité.
J’en reviens à ma question : n’auriez-vous pas envie de faire volte face,
comme Charlie Chaplin ?
Cela fait 50 ans, depuis ma première
vision du « Dictateur » que je rêve de voir un homme de Pouvoir faire
cette volte-face, prenant tout le monde de court et provoquant ainsi un séisme
planétaire. Veuillez excuser ma naïveté, mais cette pensée m’habite depuis
toujours et je ne peux m’en défaire.
Comme tout être humain, vous avez une âme
qui vous habite depuis votre petite enfance, mais peut-être ne voulez-vous plus
l’entendre.
Nous avons tous cette petite voix. La
même. Celle qui ne comprend pas la violence et la souffrance. Celle de la
condition humaine qui en appelle à la bonté, la bienveillance et la solidarité.
Celle qui constate que nous ne naissons pas égaux, car nul ne choisit le
handicap : qu’il soit social, affectif, physique ou mental. Chaque être
humain rencontre à des degrés divers des handicaps et des blessures de la vie.
La vie est injuste et c’est à l’être humain de lui substituer l’équité et le
partage. C’est ce qu’on appelle la beauté de l’âme.
Juste une dernière chose encore. Il y a un
point que ma petite âme ne comprend toujours pas : combien de temps
allons-nous encore nous taper sur la gueule au nom des torts commis par nos aïeuls
et ancêtres ? Votre point de vue d’historien m’intéresse beaucoup à ce propos.
Je doute que la puissance intellectuelle humaine ne vienne pas un jour à bout
de cette rhétorique qui perpétue l’histoire : celle de la vengeance et non
celle du pardon.
Alors regardez-vous dans la glace et
laissez parler votre âme, puis regardez les autres et adressez-vous à eux,
observez les âmes qui vont pétiller dans les yeux de ceux qui vous écouteront et
goûtez au bonheur que procure la bonté.
Cela donnera plein de bonnes raisons d’être
un jour dans l’histoire. Vous serez de ceux qui auront usé de leur pouvoir pour
rendre le monde meilleur.
Et votre âme sera en paix.
Bien à vous.
Luc Boland
in het Vlaams :
Aan Bart de
Wever,
Maar ook aan onze gekozen vertegenwoordigers, de mannen en vrouwen die
de macht hebben.
Sta me toe.
Ik moet een
jaar of 7 à 8 oud zijn geweest, toen ik diep geraakt werd door de film
"The Dictator", waarin Charlie Chaplin's personage de kracht
gebruikte die hij had geërfd,
om zich om te
keren, en een ontroerende humanistische boodschap over te brengen.
Sindsdien heb ik me altijd afgevraagd wat machtspersonen leidde.
En uw geval
interesseert mij zeer. Sinds uw verschijning op het politieke toneel probeerde
ik u te "doorzien" via mededelingen in de pers en de media. Helaas
begreep ik dat u een van degenen was die ervoor had gekozen om hun briljante
intelligentie te gebruiken in dienst van de ultieme ambitie: in vette letters
in de geschiedenisboeken opgenomen te worden. Geen betere manier om dit te doen
dan door de voorvader en stichter van een Vlaamse onafhankelijke staat te zijn.
Uw grote kennis van de geschiedenis, als historicus, heeft u in staat gesteld
om te begrijpen dat alleen monsters, mentoren en genieën op de lange termijn worden
behouden. Het was voor u dan ook niet moeilijk om, rekening houdend met de
Belgische context, alle noodzakelijke factoren te ontcijferen om geduldig een
strategie uit te werken, uzelf op de juiste plaats te zetten, de populistische
factoren te begrijpen een toespraak te houden waarbij u de geringste doelstellingen
van uw pijlen kent - evenals de gevolgen ervan, en ten slotte de grenzen die
(nog) niet mogen worden overschreden. Uw richtlijn is opmerkelijk, ondanks soms
kleine schakelfouten of dammen die beter stand houden dan u dacht.
Uw strategie
sinds u in 2018 de regering verliet, is dus gewoonweg perfect. "Laat het verrotten".
Goed gedaan, opmerkelijk. We kunnen zeggen dat u vooruitgang boekt, dat u al
lange tijd in de woordenboeken staat en dat uw optredens het internet
overspoelen.
Nu zou ik u
gewoon een punt willen stellen; Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn om over
100 jaar nog in de universele geschiedenis genoteerd te staan. Het zijn maar
een paar regels hier en daar.
En ik weet dat
u ambitieus bent. Dit kan u niet bevredigen. Maar U zult altijd een handicap
hebben: dat u in België geboren bent en in de politiek blijft, tenzij u
imperialistische ideeën hebt.
Uw vriend
Charles Michel van zijn kant, heeft een andere weg gekozen, ook al is het niet
zeker dat zijn Europese carrière ook een datum in de geschiedenis van de
mensheid zal zijn.
Dus ik kom
terug op mijn vraag: wilt u zich niet omdraaien, zoals Charlie Chaplin?
Reeds 50 jaar, sinds ik voor het eerst "The Dictator" zag, droom
ik ervan een machtspersoon deze ommekeer te zien doen, iedereen verrast en een
wereldwijde aardbeving veroorzaakt. Mijn excuses voor mijn naïviteit, maar deze
gedachte leeft al jàren in mij, en ik kan er mij niet van ontdoen.
Zoals elke mens
hebt u een ziel die u al sinds uw vroege kindertijd bewoont, maar die u
misschien niet meer wilt horen.
We hebben allen
deze kleine stem. Dezelfde. Diegene die geweld en lijden niet begrijpt.
Die van de menselijke
conditie, die vriendelijkheid, welwillendheid en solidariteit oproept.
Deze die zich realiseert dat we niet gelijk geboren worden, omdat
niemand kiest voor een handicap: of deze nu sociaal, emotioneel, fysiek of
mentaal is. Ieder mens heeft in verschillende mate te maken met de handicaps en
verwondingen van het leven. Het leven is oneerlijk en het is aan het menselijk
wezen om hieraan billijkheid en delen toe te voegen. Dit wordt de schoonheid
van de ziel genoemd.
Nog een laatste
iets. Er is één punt dat mijn kleine ziel nog steeds niet begrijpt: hoe lang
gaan we mekaar nog de kop inslaan, in naam van de fouten die onze voorouders
maakten?
Uw standpunt
als historicus over dit onderwerp, interesseert mij ten zeerste.
Ik betwijfel of
de menselijke intellectuele kracht ooit in staat zal zijn om deze retoriek,
die de
geschiedenis in stand houdt, te overwinnen: die van de wraak en niet die van de
vergeving.
Bekijk u dan in
de spiegel en laat uw ziel spreken, kijk dan naar anderen en spreek tot hen,
observeer de
zielen die zullen schitteren in de ogen van hen die naar je zullen luisteren
en het geluk
zullen proeven dat het goede brengt.
Dit zal tal van
goede redenen geven om een dag in de geschiedenis te staan.
U zult behoren tot degenen die hun macht hebben gebruikt om de wereld
een betere plaats te maken. En uw ziel zal in vrede zijn.
Met vriendelijke groeten.
Luc Boland
