Cher Bart De Wever

Le dictateur et les populistes

Cher Bart de Wever,

Aan Bart de Wever (in het Vlaams hieronder),

Mais à l’attention aussi de nos élus, des hommes et des femmes détenteurs et trices des pouvoirs.

Permettez-moi.

Je devais avoir 7 ou 8 ans lorsque j’ai été profondément marqué par le film « Le Dictateur », où le personnage de Charlie Chaplin utilisait le pouvoir dont il avait hérité pour faire volte face et transmettre un message humaniste bouleversant. Depuis lors, je me suis toujours interrogé sur ce qui guidait les hommes de pouvoir.

Et votre cas m’intéresse particulièrement. Je tente de vous « lire » au travers de la presse et des médias depuis votre apparition en politique. J’ai hélas compris que vous étiez de ceux qui avaient choisi d’utiliser leur intelligence brillante au service de l’ambition ultime d’entrer en lettres grasses dans les livres d’histoires. Quel meilleur moyen pour ce faire que d’être le père fondateur d’un état indépendant flamand. Votre grande connaissance de l’histoire, en vos qualités d’historien, vous a permis de comprendre que l’on ne retient durablement que les monstres, les mentors et les génies. Il ne fut donc pas difficile pour vous de décoder tous les ressorts nécessaires, compte tenu du contexte de la Belgique, pour construire patiemment une stratégie, vous mettre à la bonne place, saisir les ressorts populistes, pour tenir un discours où vous connaissez pertinemment les moindres cibles de vos flèches, de même que leurs conséquences, et enfin les limites à ne pas (encore) franchir.  Votre ligne directrice est remarquable, malgré parfois des petites erreurs d’aiguillages ou des barrages plus résistants que vous ne l’imaginiez.

A ce titre, votre stratégie depuis votre sortie du gouvernement en 2018 est tout simplement parfaite. Le « laisser pourrir ». Bravo, remarquable. On peut dire que vous avancez, vous êtes d’ailleurs déjà depuis longtemps dans les dictionnaires et votre occurrence inonde internet.

Maintenant, je voudrais juste vous partager ma réflexion : je crains que cela ne suffise pas pour rester dans l’histoire universelle d’ici 100 ans. Ce ne seront que deux ou trois lignes par-ci, par là. Or je vous sais ambitieux. Cela ne peut vous satisfaire. Mais vous aurez toujours un handicap : celui d’être né en Belgique et y rester en politique, à moins que vous n’ayez des idées impérialistes. Votre ami Charles Michel, quant à lui, a choisi une autre voie, même s’il n’est pas sûr que sa carrière européenne fasse elle-aussi date dans l’histoire de l’humanité. J’en reviens à ma question : n’auriez-vous pas envie de faire volte face, comme Charlie Chaplin ?

Cela fait 50 ans, depuis ma première vision du « Dictateur » que je rêve de voir un homme de Pouvoir faire cette volte-face, prenant tout le monde de court et provoquant ainsi un séisme planétaire. Veuillez excuser ma naïveté, mais cette pensée m’habite depuis toujours et je ne peux m’en défaire.

Comme tout être humain, vous avez une âme qui vous habite depuis votre petite enfance, mais peut-être ne voulez-vous plus l’entendre.

Nous avons tous cette petite voix. La même. Celle qui ne comprend pas la violence et la souffrance. Celle de la condition humaine qui en appelle à la bonté, la bienveillance et la solidarité. Celle qui constate que nous ne naissons pas égaux, car nul ne choisit le handicap : qu’il soit social, affectif, physique ou mental. Chaque être humain rencontre à des degrés divers des handicaps et des blessures de la vie. La vie est injuste et c’est à l’être humain de lui substituer l’équité et le partage. C’est ce qu’on appelle la beauté de l’âme.

Juste une dernière chose encore. Il y a un point que ma petite âme ne comprend toujours pas : combien de temps allons-nous encore nous taper sur la gueule au nom des torts commis par nos aïeuls et ancêtres ? Votre point de vue d’historien m’intéresse beaucoup à ce propos. Je doute que la puissance intellectuelle humaine ne vienne pas un jour à bout de cette rhétorique qui perpétue l’histoire : celle de la vengeance et non celle du pardon.

Alors regardez-vous dans la glace et laissez parler votre âme, puis regardez les autres et adressez-vous à eux, observez les âmes qui vont pétiller dans les yeux de ceux qui vous écouteront et goûtez au bonheur que procure la bonté.

Cela donnera plein de bonnes raisons d’être un jour dans l’histoire. Vous serez de ceux qui auront usé de leur pouvoir pour rendre le monde meilleur.

Et votre âme sera en paix.

Bien à vous.

Luc Boland

in het Vlaams :

Aan Bart de Wever,

Maar ook aan onze gekozen vertegenwoordigers, de mannen en vrouwen die de macht hebben.

Sta me toe.

Ik moet een jaar of 7 à 8 oud zijn geweest, toen ik diep geraakt werd door de film "The Dictator", waarin Charlie Chaplin's personage de kracht gebruikte die hij had geërfd,

om zich om te keren, en een ontroerende humanistische boodschap over te brengen.

Sindsdien heb ik me altijd afgevraagd wat machtspersonen leidde.

En uw geval interesseert mij zeer. Sinds uw verschijning op het politieke toneel probeerde ik u te "doorzien" via mededelingen in de pers en de media. Helaas begreep ik dat u een van degenen was die ervoor had gekozen om hun briljante intelligentie te gebruiken in dienst van de ultieme ambitie: in vette letters in de geschiedenisboeken opgenomen te worden. Geen betere manier om dit te doen dan door de voorvader en stichter van een Vlaamse onafhankelijke staat te zijn. Uw grote kennis van de geschiedenis, als historicus, heeft u in staat gesteld om te begrijpen dat alleen monsters, mentoren en genieën op de lange termijn worden behouden. Het was voor u dan ook niet moeilijk om, rekening houdend met de Belgische context, alle noodzakelijke factoren te ontcijferen om geduldig een strategie uit te werken, uzelf op de juiste plaats te zetten, de populistische factoren te begrijpen een toespraak te houden waarbij u de geringste doelstellingen van uw pijlen kent - evenals de gevolgen ervan, en ten slotte de grenzen die (nog) niet mogen worden overschreden. Uw richtlijn is opmerkelijk, ondanks soms kleine schakelfouten of dammen die beter stand houden dan u dacht.

Uw strategie sinds u in 2018 de regering verliet, is dus gewoonweg perfect. "Laat het verrotten". Goed gedaan, opmerkelijk. We kunnen zeggen dat u vooruitgang boekt, dat u al lange tijd in de woordenboeken staat en dat uw optredens het internet overspoelen.

Nu zou ik u gewoon een punt willen stellen; Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn om over 100 jaar nog in de universele geschiedenis genoteerd te staan. Het zijn maar een paar regels hier en daar.

En ik weet dat u ambitieus bent. Dit kan u niet bevredigen. Maar U zult altijd een handicap hebben: dat u in België geboren bent en in de politiek blijft, tenzij u imperialistische ideeën hebt.

Uw vriend Charles Michel van zijn kant, heeft een andere weg gekozen, ook al is het niet zeker dat zijn Europese carrière ook een datum in de geschiedenis van de mensheid zal zijn.

Dus ik kom terug op mijn vraag: wilt u zich niet omdraaien, zoals Charlie Chaplin?

Reeds 50 jaar, sinds ik voor het eerst "The Dictator" zag, droom ik ervan een machtspersoon deze ommekeer te zien doen, iedereen verrast en een wereldwijde aardbeving veroorzaakt. Mijn excuses voor mijn naïviteit, maar deze gedachte leeft al jàren in mij, en ik kan er mij niet van ontdoen.

Zoals elke mens hebt u een ziel die u al sinds uw vroege kindertijd bewoont, maar die u misschien niet meer wilt horen.

We hebben allen deze kleine stem. Dezelfde. Diegene die geweld en lijden niet begrijpt.

Die van de menselijke conditie, die vriendelijkheid, welwillendheid en solidariteit oproept.

Deze die zich realiseert dat we niet gelijk geboren worden, omdat niemand kiest voor een handicap: of deze nu sociaal, emotioneel, fysiek of mentaal is. Ieder mens heeft in verschillende mate te maken met de handicaps en verwondingen van het leven. Het leven is oneerlijk en het is aan het menselijk wezen om hieraan billijkheid en delen toe te voegen. Dit wordt de schoonheid van de ziel genoemd.

Nog een laatste iets. Er is één punt dat mijn kleine ziel nog steeds niet begrijpt: hoe lang gaan we mekaar nog de kop inslaan, in naam van de fouten die onze voorouders maakten?

Uw standpunt als historicus over dit onderwerp, interesseert mij ten zeerste.

Ik betwijfel of de menselijke intellectuele kracht ooit in staat zal zijn om deze retoriek,

die de geschiedenis in stand houdt, te overwinnen: die van de wraak en niet die van de vergeving.

Bekijk u dan in de spiegel en laat uw ziel spreken, kijk dan naar anderen en spreek tot hen,

observeer de zielen die zullen schitteren in de ogen van hen die naar je zullen luisteren

en het geluk zullen proeven dat het goede brengt.

Dit zal tal van goede redenen geven om een dag in de geschiedenis te staan.

U zult behoren tot degenen die hun macht hebben gebruikt om de wereld een betere plaats te maken. En uw ziel zal in vrede zijn.

Met vriendelijke groeten.

Luc Boland

-->